Historia - pismo kaligraficzne
Historia kaligrafii sięga czasów prehistorycznych - to właśnie pod koniec tej epoki po raz pierwszy pojawiały się nowe rodzaje pisma. Rodzaje kaligrafii różniły się na różnych szerokościach geograficznych oraz w zależności od alfabetu. Używano również różnych narzędzi takich jak bambus, pióro czy patyk. Pisano na papirusie, pergaminie lub jedwabiu.
Pismo arabskie miało duży wpływ na rozwój kaligrafii dzięki byciu nie tylko nośnikiem informacji, ale również ozdobą, która z czasem na dobre przyjęła się w sztuce muzułmaństkiej. Do jednych z najważniejszych przykładów tej sztuki należy sześciometrowy mihrab wykonany ze stiuku w sali zimowej w Meczecie Piątkowym w Isfahanie, który został stworzony w 1310 roku.
W Chinach kunszt rozwinął się już podczas panowania dynastii Jin (około 200 roku) razem z powstaniem pisma klasycznego i kaligrafii. Pismo i malarstwo zaczęło być nierozłączne. W VII wieku, za czasów panowania dynastii Tang i Song stworzono specjalny pergamin o nazwie xuan, który powstał ze specjalnego rodzaju sosny i był używany głównie właśnie do kaligrafii.
Twórcy dzieł kaligraficznych byli bardzo cenieni i uważani za ozdobę panujących władców. Często pisano o nich szczegółowe monografie. Do nauki tego kunsztu powstawały specjalne cechy i akademie.
Pismo kaligraficzne - klucz do skali
W Europie do czasu wynalezienia druku jedynym sposobem na powielenie ksiąg było przepisywanie, które pochłaniało dużą ilość czasu i wymagało niezmiernej cierpliwości. Wtedy również sztuka kaligrafii rozwinęła się jeszcze bardziej. Powstałe dzieła były dokładnie zdobione i z tego również powodu kosztowały wyjątkowo dużo.
W XX wieku kaligrafia, traktowana jako podstawa do nauki zwykłego pisania, była jednym z obowiązkowych przedmiotów w polskich szkołach. Przed wojną wydawano również specjalne podręczniki dedykowane tej sztuce, wśród których jednym z najbardziej popularnych było dzieło Stefana Tatucha “Nauka pisma ozdobnego i użytkowego: podręcznik dla nauczycieli i uczniów seminariów nauczycielskich”. Autorzy podręczników twierdzili, że nauka pięknego pisania nie tylko zapobiegnie kleksom powstałym w zeszytach uczniów, ale również zapewni późniejsze zamiłowanie do czystości i piękna wokół siebie.
Wielki powrót - pismo kaligraficzne
W ostatnich latach kaligrafia wraca do łask. Powstaje coraz więcej szkół oraz poradników jak wykonywać ten kunszt, a sama kaligrafia jest postrzegana jako technika relaksacyjna i podobnie jak muzyka rozwijająca pamięć. Studenci, którzy robią odręczne notatki, mają według naukowców większe zdolności kreatywne i bogatsze słownictwo niż swoi rówieśnicy posługujący się automatycznymi słownikami ortograficznymi.
Jak zacząć z pismem kaligraficznym?
Sztuki pięknego pisania uczy się latami, jednak przynosi ona niezmierną satysfakcję! Do pierwszych kroków wystarczy Ci stylówka, obsadka, tusz i papier. Pierwszym rodzajem pisma, z którymi z reguły warto się zmierzyć na początek jest italika. Ten rodzaj pisma, zgodnie ze swoją nazwą rozkwitł najbardziej we Włoszech w XVI wieku. Italika jest stosunkowo prosta w nauce, dodatkowo jest uważana za bardzo elegancką. Jest polecana dla początkujących również ze względu na duże pole do eksperymentów i własnej interpretacji. Wiele rodzajów tej czcionki można znaleźć aktualnie w programach komputerowych. Litery w italice można podzielić na grupy ze względu na ich pisownię. W tej samej grupie będą na przykład litery “o” i “d”, ponieważ różnią się jedynie jednym pociągnięciem pióra. Dzięki grupowaniu liter nauka całego alfabetu przychodzi z większą łatwością.
Czy to dla mnie?
Zachęcamy do wypróbowania czy ta sztuka Ci odpowiada! Kaligrafia rozwija kreatywność i oferuje możliwość eksperymentowania i wyrażania siebie na wiele sposobów.
Na początek jedyne czego nam potrzeba to podstawowe narzędzia i wytrwałość!